Saturday, July 4, 2009


ახლა თუ რაიმე მიშველის,
ეს უკიდეგანო მთებია...
და ისევ სახეტიალოდ
მხარზე მოგდებული ზურგჩანთით...
არავითარი ფიქრი,
მხოლოდ გაფრენაა
ამ ბეტონოს კედლებისგან,
ქვის ადამიანებისგან,
რომლებმაც თურმე ჩემზე უკეთ იციან
რომელი გზით უნდა ვიარო,
რა უნდა ვქნა,
რას უნდა ვუსმინო,
რა ვჭამო...
როდის შევიდე აბაზანაში, ისიც კი...
და საყვედურები
გაუთავებელად...
მე კი ვცხოვრობ ჩემს
სამყაროში
რომლის კიდე,
ჩემი სულის ნაპირია.
მე ვცხოვრობ თქვენგან შორს-
შორს ღმერთისგან
და ადამიანებისგან.
მე ვფიქრობ,
როგორ შეგიძლიათ იყოთ თქვენ ასეთი
სუსტები,პირფერები,მხდალები
და მე მეცოდებით...
ჩემს სამყაროში კი ყველაფერი
მხოლოდ ჩემფერია
და ძალიან მშვიდი,მაშინაც კი, როცა
უხმოდ ვდგები,
ჩანთას მხარზე ვიგდებ,
კარს ვკეტავ
და მივდივარ თვალდახუჭული
იმედით,
რომოდესმე დავბრუნდები...

3 comments:

  1. ჰხო...
    მომენატრე, კატოო! ;)

    ReplyDelete
  2. კარგი ბლოგი გაქვს მარი

    ReplyDelete
  3. ჩემს სამყაროში კი ყველაფერი
    მხოლოდ ჩემფერია
    და ძალიან მშვიდი,მაშინაც კი, როცა
    უხმოდ ვდგები,
    ჩანთას მხარზე ვიგდებ,
    კარს ვკეტავ
    და მივდივარ თვალდახუჭული
    იმედით,
    რომოდესმე დავბრუნდები...

    ReplyDelete